การเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน (Problem – based Learning)

รศ.มัณฑรา  ธรรมบุศย์

                   สมัยก่อนคนเราเรียนรู้เพื่อการอยู่รอด  แต่สมัยปัจจุบันโลกมีความเจริญก้าวหน้าและมีการแข่งขันสูงขึ้น  ปรัชญาในการเรียนรู้จึงต้องเปลี่ยนแปลงไป    นักปราชญ์ในอดีตได้มีการอภิปรายโต้แย้งเรื่องการเรียนรู้มาเป็นเวลานาน นับตั้งแต่กรีกมีความเจริญทางวัฒนธรรมสูงสุด เรื่อยมาจนกระทั่งศตวรรษที่ 19 และ 20  การถกเถียงในเรื่องนี้ก็ยังไม่สิ้นสุด    แต่ก็เริ่มมีแนวคิดที่ชัดเจนขึ้น    ในขณะที่โลกมีความสลับซับซ้อนมากขึ้น    การศึกษาเกี่ยวกับกระบวนการเรียนรู้ของมนุษย์ก็ยังคงดำเนินต่อไป     นักการศึกษาต้องนำคำว่า การเรียนรู้ (Learning)  มาให้คำจำกัดความใหม่ซ้ำแล้วซ้ำอีก  

                   ในศตวรรษที่ 20 นั้น แนวคิดเรื่องการเรียนรู้ที่นักการศึกษานำมาอภิปรายโต้แย้งกัน  ส่วนใหญ่จะมุ่งไปที่แนวคิดของนักจิตวิทยา  2 กลุ่มใหญ่ ๆ  ได้แก่   กลุ่มทฤษฎีการเรียนรู้เชิงพฤติกรรมนิยม (Behaviorist learning)  ซึ่งเชื่อว่า โลกของเรามีความรู้อยู่มากมาย แต่ความรู้ที่สามารถถ่ายโยงมายังผู้เรียนอย่างเป็นรูปธรรมมีเพียงจำนวนเล็กน้อยเท่านั้น   การเรียนรู้จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อมีการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งเร้ากับการตอบสนอง   นักจิตวิทยาในกลุ่มที่ได้รับการยอมรับมากที่สุด ได้แก่ สกินเนอร์ (Skinner)  กับ กลุ่มทฤษฎีการเรียนรู้เชิงพุทธิปัญญานิยม (Cognitive learning theory)  ซึ่งเชื่อว่า  ความรู้เกิดจากปฏิสัมพันธ์ระหว่างโครงสร้างที่มีลักษณะเฉพาะ (particular structure)  กับสิ่งแวดล้อมทางจิตวิทยา (psychological  environment)   ของผู้เรียนแต่ละคน   การเรียนรู้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อผู้เรียนได้ปรับเปลี่ยนโลกภายในของตน โดยอาศัยกระบวนการปฏิสัมพันธ์ที่เกิดจากการรับความรู้ใหม่เข้าไปในสมอง หรือจากการปรับเปลี่ยนความรู้เก่าให้เข้ากับความรู้ใหม่   นักจิตวิทยาที่ได้รับการยอมรับแนวคิดมากที่สุดได้แก่ เพียเจท์ (Piaget)

แม้ว่าแนวคิดของนักจิตวิทยากลุ่มพฤติกรรมนิยมจะมีอิทธิพลอย่างมากต่อการจัดการศึกษาในยุคนั้น  แต่นักการศึกษาที่เข้าใจแนวคิดของนักจิตวิทยากลุ่มพุทธิปัญญานิยมก็มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ    ในปี ค.ศ.1990  สหรัฐอเมริกาได้ประกาศให้ทศวรรษต่อไปเป็น  ทศวรรษของสมองและทศวรรษของการศึกษา  (The decade of brain and the decade of education)   ผลจากการค้นคว้าวิจัยเรื่องสมองทำให้นักการศึกษารู้ว่า สมองมนุษย์มีลักษณะเฉพาะที่เป็นของตนเอง  สมองเป็นแหล่งของพฤติกรรม และเป็นอวัยวะที่มีความสลับซับซ้อนมากที่สุดในโลกหรือบางทีอาจจะในกาแลกซี่ของเราก็ได้    สมองของคนเราสามารถรับความรู้ที่เกิดจากการศึกษาได้ทุกอย่าง (receive all education)  แต่เนื่องจากคนเรามีสไตล์การเรียนรู้ (Learning style) ที่แตกต่างกัน    ดังนั้น วิธีการเรียนรู้ของแต่ละคนจึงแตกต่างกันไปด้วย     

นอกจากการค้นคว้าเรื่องสมองแล้ว สหรัฐอเมริกายังมีการศึกษาวิจัยเชิงปฏิบัติการเพื่อดูแนวโน้มและวิสัยทัศน์ของหลักสูตรที่เหมาะสมกับผู้เรียนในศตวรรษที่ 21   กลุ่มตัวอย่างมีทั้งที่เป็นนักธุรกิจระดับชาติ  ผู้นำทางการศึกษา และตัวแทนจากรัฐบาล ประมาณ 150 คน    โครงการนี้ใช้เทคนิค Delphi ในการศึกษา และใช้ระยะเวลา 3 ปี     รายงานส่วนหนึ่งของวิลสัน (Wilson, 1991) สรุปได้ว่า  การเตรียมนักเรียนให้พร้อมที่จะเผชิญกับความเปลี่ยนแปลงในอนาคต  จำเป็นต้องปลูกฝังนักเรียนให้มีทักษะการคิดแบบวิจารณญาณ และทักษะในการตัดสินใจ   นักเรียนต้องสามารถเข้าถึงข้อมูล  และสามารถปรับแปลงข้อมูลเพื่อใช้ในการแก้ปัญหาได้   โดยนักเรียนเหล่านี้ต้องมีลักษณะกล้าเสี่ยง  เป็นนักสำรวจ    และเป็นนักคิดที่รู้จักให้ความร่วมมือกับผู้อื่น รวมทั้งต้องมีการบูรณาการหลักสูตรเพื่อให้เกิดกิจกรรมแบบสหวิทยาการ (Interdisplinary activity)  ด้วย

ในระยะหลายสิบปีที่ผ่านมา  มีทฤษฎีการเรียนรู้ใหม่ ๆ เกิดขึ้นหลายทฤษฎี   แต่ทฤษฎีการเรียนรู้ที่นักการศึกษาส่วนใหญ่ให้ความสนใจกันมากได้แก่ ทฤษฎีการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์นิยม (Constructivist learning theory)  ซึ่งมีแนวคิดที่สอดคล้องกับการจัดการศึกษาในศตวรรษที่ 21 มากที่สุด   คือเชื่อว่า การเรียนรู้จะเกิดขึ้นเมื่อผู้เรียนได้สร้างความรู้ที่เป็นของตนเองขึ้นมาจากความรู้ที่มีอยู่เดิมหรือจากความรู้ที่รับเข้ามาใหม่    ด้วยเหตุนี้  ห้องเรียนในศตวรรษที่ 21  จึงไม่ควรเป็นห้องเรียนที่ครูเป็นผู้จัดการทุกสิ่งทุกอย่าง  โดยนักเรียนเป็นฝ่ายรับ (Passive learning)   แต่ต้องให้ผู้เรียนได้ลงมือปฏิบัติเอง   สร้างความรู้ที่เกิดจากความเข้าใจของตนเอง   และมีส่วนร่วมในการเรียนมากขึ้น  (Active learning)   รูปแบบการเรียนรู้ที่เกิดจากแนวคิดนี้มีอยู่หลายรูปแบบ   เช่น การเรียนรู้แบบร่วมมือ (Cooperative learning)    การเรียนรู้แบบช่วยเหลือกัน (Collaborative learning) การเรียนรู้โดยการค้นคว้าอย่างอิสระ (Independent   investigation method)  การเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน (Problem-based learning)  เป็นต้น   สำหรับบทความนี้   ผู้เขียนจะขยายความเฉพาะรูปแบบ การเรียนรู้ที่ใช้ปัญหาเป็นฐาน เท่านั้น

การเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานคืออะไร?

                    การเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน (Problem-based learning หรือ PBL) เป็นรูปแบบการเรียนรู้ที่เกิดขึ้นจากแนวคิดตามทฤษฎีการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์นิยม (Constructivism) โดยให้ผู้เรียนสร้างความรู้ใหม่ จากการใช้ปัญหาที่เกิดขึ้นในโลกแห่งความเป็นจริงเป็นบริบท (context) ของการเรียนรู้    เพื่อให้ผู้เรียนเกิดทักษะในการคิดวิเคราะห์และคิดแก้ปัญหา   รวมทั้งได้ความรู้ตามศาสตร์ในสาขาวิชาที่ตนศึกษาด้วย     การเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานจึงเป็นผลมาจากกระบวนการทำงานที่ต้องอาศัยความเข้าใจและการแก้ไขปัญหาเป็นหลัก 

ถ้ามองในเชิงยุทธศาสตร์การสอน    PBL เป็นเทคนิคการสอนแบบใหม่ที่ส่งเสริมให้ผู้เรียนได้ลงมือปฏิบัติด้วยตนเอง     ทำให้ผู้เรียนเกิดทักษะในการคิดวิจารณญาณและคิดสร้างสรรค์

นักการศึกษาจึงสามารถนำ PBL ไปใช้เป็นกรอบงาน  (framework)   เพื่อสร้างเป็นโมดุล (module)  รายวิชา (course)  โปรแกรม  (program)  หรือหลักสูตร  (curriculum) ได้      

    ลักษณะที่สำคัญของ PBL ก็คือ

¨     ผู้เรียนเป็นศูนย์กลางของการเรียนรู้อย่างแท้จริง (student-centered learning)

¨     การเรียนรู้เกิดขึ้นในกลุ่มผู้เรียนที่มีขนาดเล็ก

¨     ครูเป็นผู้อำนวยความสะดวก (facilitator)   หรือผู้ให้คำแนะนำ  (guide)

¨     ใช้ปัญหาเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดการเรียนรู้

¨  ปัญหาที่นำมาใช้มีลักษณะคลุมเครือ  ไม่ชัดเจน   ปัญหา 1 ปัญหาอาจมีคำตอบได้หลายคำตอบหรือแก้ไขปัญหาได้หลายทาง   (illed- structure problem)

¨     ผู้เรียนเป็นคนแก้ปัญหาโดยการแสวงหาข้อมูลใหม่ ๆ ด้วยตนเอง

     (self-directed learning)

¨     ประเมินผลจากสถานการณ์จริง  โดยดูจากความสามารถในการปฏิบัติ

     (authentic assessment)

การสอนโดยใช้รูปแบบ Problem-based Learning ไม่ใช่การสอนแบบแก้ปัญหา (Problem solving method)    มีครูจำนวนไม่น้อยที่นำวิธีสอนแบบแก้ปัญหาไปปะปนกับ PBL   เช่น   สอนเนื้อหาไปบางส่วนก่อน   จากนั้นก็ทดลองให้นักเรียนแก้ปัญหาเป็นกลุ่มย่อย  แล้วครูก็บอกว่า  “ฉันสอนแบบ PBL แล้วนะ”  ซึ่งเป็นความเข้าใจผิดอย่างมาก   เพราะการสอนแบบ  PBL นั้น  ปัญหาที่เกี่ยวข้องกับศาสตร์ของผู้เรียนโดยตรงต้องมาก่อน  โดยปัญหาจะเป็นตัวกระตุ้นหรือนำทางให้ผู้เรียนต้องไปแสวงหาความรู้ความเข้าใจด้วยตนเอง   เพื่อจะได้ค้นพบคำตอบของปัญหานั้น   กระบวนการหาความรู้ด้วยตนเองนี้ทำให้ผู้เรียนเกิดทักษะในการแก้ไขปัญหา (Problem solving skill)   

 

 

PBL มีความเป็นมาอย่างไร?

                   การศึกษาความเป็นมาของ PBL สามารถย้อนรอยอดีตไปถึงแนวคิดของนักการศึกษาในช่วงแรกของศตวรรษที่ 20    จอห์น  ดิวอี้ (John Dewey)  นักการศึกษาชาวอเมริกันซึ่งเป็นผู้ต้นคิดวิธีสอนแบบแก้ปัญหา  และเป็นผู้เสนอแนวคิดว่า  การเรียนรู้เกิดจากการลงมือทำด้วยตนเอง (Learning by doing)    แนวคิดของดิวอี้ได้นำไปสู่แนวคิดในการสอนรูปแบบต่าง ๆ ที่ใช้กันอยู่ในปัจจุบัน    แนวคิดของ PBL ก็มีรากฐานความคิดมาจากดิวอี้เช่นเดียวกัน

PBL มีการพัฒนาขึ้นครั้งแรกโดยคณะวิทยาศาสตร์สุขภาพ (Faculty of Health Sciences)  ของมหาวิทยาลัย McMaster  ที่ประเทศแคนาดา ได้นำมาใช้ในกระบวนการติว (tutorial process) ให้กับนักศึกษาแพทย์ฝึกหัด   วิธีการดังกล่าวนี้ได้กลายเป็นรูปแบบ (model) ที่ทำให้มหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกานำไปเป็นแบบอย่างบ้าง โดยเริ่มจากปลายปี ค.ศ. 1950   มหาวิทยาลัย   Case  Western  Reserve   ได้นำมาใช้เป็นแห่งแรก    และได้จัดตั้ง    ห้องทดลอง

พหุวิทยาการ (Multidisplinary  Laboratory)  เพื่อทำเป็นห้องปฏิบัติการสำหรับทดลองรูปแบบการสอนใหม่ ๆ    รูปแบบการสอนที่มหาวิทยาลัย Case  Western  Reserve พัฒนาขึ้นมานั้นได้กลายมาเป็นพื้นฐานในการพัฒนาหลักสูตรของโรงเรียนหลายแห่งในสหรัฐอเมริกา ทั้งในระดับมัธยมศึกษา  ระดับอุดมศึกษา  และบัณฑิตวิทยาลัย    ในช่วงปลายทศวรรษที่ 60  มหาวิทยาลัย McMaster  ได้พัฒนาหลักสูตรแพทย์ (medical  curriculum)   ที่ใช้ PBL  ในการสอนเป็นครั้งแรก  ทำให้มหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นที่ยอมรับและรู้จักกันทั่วโลกว่าเป็นผู้นำ PBL  (world class leader)

มหาวิทยาลัยชั้นนำในสหรัฐอเมริกาที่นำรูปแบบ PBL มาใช้ในการสอนมีหลายแห่ง  แต่ในยุคแรก ๆ ได้นำไปใช้กับหลักสูตรของนักศึกษาแพทย์  ซึ่งเป็นหลักสูตรที่ผู้เรียนต้องใช้ทักษะในการวิเคราะห์ปัญหาทางคลินิกสูงมาก  โรงเรียนแพทย์ที่มีชื่อเสียงอย่างเช่นที่ Harvard Medical School   และ   Michigan State University, College of Human Medicine   ก็ได้นำรูปแบบ PBL ไปใช้    ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้โรงเรียนแพทย์ในมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ที่ยังใช้วิธีสอนแบบดั้งเดิมอยู่หันมายอมรับรูปแบบ PBL ในการสอนมากขึ้น    จนกระทั่งกลางปี ค.ศ. 1980  การสอนโดยใช้รูปแบบ PBL จึงได้ขยายออกไปสู่การสอนในสาขาอื่น ๆ ทุกวงการวิชาชีพ  เช่น วิศวกรรมศาสตร์  วิทยาศาสตร์  คณิตศาสตร์  ภาษาศาสตร์   สังคมศาสตร์   พฤติกรรมศาสตร์   เป็นต้น    PBL จึงเป็นที่นิยมกันแพร่หลาย และมีการนำไปใช้สอนตามมหาวิทยาลัยต่าง ๆ มากขึ้น  ตัวอย่างมหาวิทยาลัยที่นำ PBL ไปใช้ในการเรียนการสอน  อาทิเช่น  Harvard, New Mexico,  Bowman Gray,  Boston, Illinois,  Southern Illinois,  Michigan State,  Tufts,  Mercer,  Southern Illinois,  Samford,  Northwestern, Indiana and the University of Illinois,  University of Hawaii,  University of Missouri – Columbia,   University of Texas – Houston,  University of California – Irvine,   University of Pittsburgh,  University of Delaware,   เป็นต้น

นอกจากมหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกาแล้ว  มหาวิทยาลัยของประเทศแทบทุกส่วนของโลกก็ให้ความสนใจในการนำรูปแบบ PBL ไปใช้สอนในโรงเรียนแพทย์และโรงเรียนวิชาชีพ (Medical and professional school) ตัวอย่างเช่น มหาวิทยาลัย Maastricht ที่เนเธอร์แลนด์, มหาวิทยาลัย Newcastle,   Monash,  Melbourne  ที่ออสเตรเลีย,     มหาวิทยาลัย Aalborg  ที่เดนมาร์ค ,     มหาวิทยาลัยในประเทศแคนาดา    อังกฤษ     ฝรั่งเศส     ฟินแลนด์     อัฟริกาใต้

สวีเดน  ฮ่องกง   สิงคโปร์  เป็นต้น     ความนิยม PBL ในการสอนที่ต่างประเทศนั้น  สามารถเห็นได้ชัดเจนจากการเชื่อมโยงเครือข่ายการเรียนรู้ของมหาวิทยาลัยต่างๆ ที่ใช้ PBL ในการสอนเหมือนกันทางอินเตอร์เน็ทและจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ (E-mail)   โดยมีการเผยแพร่ทั้งตำรา  เอกสาร   และบทความจำนวนมาก    มีผลงานวิจัยที่เผยแพร่เฉพาะส่วนบทคัดย่อและงานวิจัยทั้งฉบับเป็นร้อยเรื่อง  แต่จะเป็นผลการวิจัยทางสาขาแพทย์มากที่สุด   มีวารสารเฉพาะชื่อ The Journal of Clinical Problem - based Learning    มีการจัดตั้งศูนย์เพื่อการวิจัยและการเรียนการสอน  (The Center for Problem-based Learning)     นอกจากนี้ยังมีการประชุมทางวิชาการและการประชุมเชิงปฏิบัติการ (Conferences and Workshops)  ทุกปี   บางแห่งจัดปีละหลายครั้ง   สำหรับปีนี้และปีหน้ายังมีการจัดประชุมที่มหาวิทยาลัยอีกหลายแห่ง เช่น   ที่ University of Hongkong,     Maastricht University   ที่เนเธอร์แลนด์,    McMaster University ที่แคนาดา,    University of  Delaware  ที่สหรัฐฯ  ,  National University of Singapore  เป็นต้น   ผู้ที่สนใจจะไปร่วมประชุมสามารถสมัครล่วงหน้าทาง E-mail  ได้   บางแห่งจะบอกค่าลงทะเบียนไว้ด้วย

(ดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้จาก http://www.samford.edu/pbl/how6.html)

การที่ PBL สามารถพัฒนาประสิทธิภาพในการเรียนรู้ของผู้เรียนได้เป็นอย่างดี   ทำให้องค์กรและมูลนิธิหลายแห่งบริจาคเงินให้แก่มหาวิทยาลัย  ตัวอย่างเช่น เมื่อปี ค.ศ. 1998  Pew Charitable Trusts  ได้บริจาคเงินให้  University of Delaware   เป็นจำนวนเงินถึง  615,000  เหรียญสหรัฐ เพื่อให้มหาวิทยาลัยหาแนวทางปฏิรูปหลักสูตรและรายวิชาที่ยังใช้การสอนในรูปแบบเดิม (traditional instruction) ให้เป็นหลักสูตรการสอนแบบ PBL     

สำหรับในประเทศไทยนั้น  การสอนโดยใช้รูปแบบ PBL ยังไม่แพร่หลาย  เท่าที่สำรวจ

ดูพบบทความที่มีผู้เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่มากนัก        แต่ก็มีมหาวิทยาลัยบางแห่งที่ส่งเสริมและได้

ทดลองนำไปใช้บ้างแล้ว  อย่างเช่น    จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย            มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ 

มหาวิทยาลัยขอนแก่น   เฉพาะมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ที่มีการพัฒนารูปแบบ PBL ในการสอนร่วมกับ

ผู้สอนจากมหาวิทยาลัย   Stanford   และ   Vanderbuilt     สำหรับผู้เขียนเองนั้น เมื่อได้อ่านผลงาน

วิจัยและบทความจากประสบการณ์ในการสอน  PBL   ของผู้สอนในโรงเรียนและมหาวิทยาลัยในต่าง

ประเทศแล้วเกิดความรู้สึกทึ่งมาก     จึงได้ทดลองทำวิจัยในชั้นเรียนโดยใช้รูปแบบ PBL ในการสอน

บ้าง   ส่วนผลการวิจัยคงจะได้มีโอกาสนำเสนอในฉบับต่อ ๆ ไป   

การสอนโดยใช้ PBL  ต่างจากการสอนรูปแบบอื่นอย่างไร?

วูดส์ (Woods,1985) ได้แบ่งการสอนออกเป็น 3 กลุ่มใหญ่ ๆ   คือ   การสอนโดยใช้ครูเป็นฐาน (teacher - based)     ใช้ตำราหรือสื่อการสอนเป็นฐาน (text or media based)   และ ใช้ปัญหาเป็นฐาน (problem- based)  หากนำ PBL ไปเปรียบเทียบกับวิธีสอนกลุ่มอื่นที่ใช้ฐานในการสอนต่างกัน  จะเห็นถึงความรับผิดชอบในการเรียนรู้  (learning  responsibility)  ของครูและผู้เรียนที่แตกต่างกัน     ดังเปรียบเทียบให้เห็นในรูปของตารางข้างล่างนี้

ปัจจัยการเรียนรู้	การสอนโดย ใช้ครูเป็นฐาน	การสอนโดย ใช้ตำราเป็นฐาน	การสอนโดย ใช้ปัญหาเป็นฐาน
การจัดเตรียมสภาพแวดล้อมในการเรียนรู้และสื่อการสอน	ครูเป็นผู้เตรียมการและเป็นผู้นำเสนอ	ครูเป็นผู้เตรียมการและเป็นผู้นำเสนอ	-  ครูเป็นผู้นำเสนอ สถานการณ์การเรียนรู้ -  นักเรียนเป็นผู้เลือกสื่อการเรียนรู้
การจัดลำดับ      การเรียนรู้	ครูเป็นผู้กำหนด	นักเรียนเป็นผู้กำหนด	นักเรียนเป็นผู้กำหนด
การจัดเวลาในการทำแบบฝึก/ปัญหา	ครูให้แบบฝึกหัด หลังจากเสร็จสิ้น การสอน	ครูนำเสนอสื่อการสอนตั้งแต่ต้น  แต่จะใช้สื่อตามลำดับของเนื้อหา	ครูนำเสนอปัญหาก่อนเสนอสื่อการสอนอื่น ๆ
ความรับผิดชอบต่อการเรียนรู้	ครู เป็นผู้รับผิดชอบ	นักเรียน เป็นผู้รับผิดชอบ	นักเรียน เป็นผู้รับผิดชอบ (เรียนรู้ด้วยตนเอง)
ความเป็นมืออาชีพ	ครูแสดงภาพลักษณ์ความเป็นมืออาชีพ	ครูแสดงภาพลักษณ์ความเป็นมืออาชีพได้ไม่เต็มที่	ครูไม่แสดงภาพลักษณ์ ความเป็นมืออาชีพ
การประเมินผล	ครูจัดทำแบบประเมิน   และเป็นผู้ประเมิน	ครูอาจให้นักเรียน ประเมินตนเอง ส่วนหนึ่ง	นักเรียนเป็นผู้ประเมิน ตนเอง
การควบคุม	ครูควบคุมนักเรียน	นักเรียนควบคุม ตนเอง	นักเรียนควบคุมตนเอง

หากมองโดยภาพรวมแล้ว  PBL เป็นรูปแบบการสอนที่สามารถนำมาใช้ในการพัฒนาคุณภาพการเรียนรู้ของผู้เรียนที่ดีมากที่สุดวิธีหนึ่ง  เพราะสอดคล้องกับแนวการจัดการศึกษาตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ  พ.ศ. 2542     คือ  ทำให้ผู้เรียนเกิดทักษะในการคิดวิเคราะห์      คิดแก้ปัญหา และคิดอย่างสร้างสรรค์   ผู้เรียนมีส่วนร่วมในการเรียนและได้ลงมือปฏิบัติมากขึ้น  นอกจากนี้ยังมีโอกาสออกไปแสวงหาความรู้ด้วยตนเองจากแหล่งทรัพยากรเรียนรู้ ทั้งภายในและภายนอกสถานศึกษา     ในส่วนของผู้สอนก็จะลดบทบาทของการเป็นผู้ควบคุมในชั้นเรียนลง     แต่ผู้เรียนจะมีอำนาจในการจัดการควบคุมตนเอง    ส่วนจะหาความรู้ใหม่ได้มากหรือน้อยแค่ไหนก็แล้วแต่ความประสงค์ของผู้เรียนเนื่องจากผู้เรียนเป็นฝ่ายรับผิดชอบการเรียนรู้ของตนเอง  

การที่ผู้เรียนต้องหาความรู้อย่างต่อเนื่อง ทำให้การเรียนรู้เป็นกระบวนการตลอดชีวิต (lifelong process)   เพราะความรู้เก่าที่ผู้เรียนมีอยู่แล้วจะถูกนำมาเชื่อมโยงให้เข้ากับความรู้ใหม่ตลอดเวลา   จึงทำให้ผู้เรียนเป็นคนไม่ล้าหลัง  ทันเหตุการณ์  ทันโลก และสามารถปรับตัวให้เข้ากับสังคมโลกในอนาคตได้อย่างดีที่สุด

--------------------

ผู้สนใจสามารถอ่านเพิ่มเติมได้ส่วนหนึ่งจากแหล่งต่อไปนี้

        Savery, J.  (1994) .  What is Problem-based learning? : http.//edweb.sdsu.edu/

Clirt/learningtree/PBL/PBLadvantages.html

Wilson, C. E. A.  (1991).  A Vision of a preferred curriculum for the 21^st  century :  Action research in school administration :  http://www. Samford.edu/pbl

        Woods,  (1985).  Problem-based learning and problem solving.  In  Russell  Kenley  (1995) .  “Problem Based Learning : within a traditional teaching environment” ,  AUBEA conference,  University of Technology Sydney,  New South Wales.

Problem-Based Learning.  The University of Western Australia  : Issues of Teaching and Learning.  (Vol. 2  June, 1996) :  http://uwa.edu.au/csd/newsletter/issue0496/pbl.

        What is Problem-based learning?  : http://www.samford.edu/pbl

        Problem-based Learning Theory. : http://www.usd.edu/~knorum/learningpapers/pbl.

        Problem – based learning.  :  http: // socserv2.mcmaster.ca/soc/beehive/pbl.htm

 

ข้อมูลจาก: http://edu.chandra.ac.th

รูปประกอบจาก : www.tesionline.com , http://www.renomodelpto.com