ผมได้อะไร... เมื่อลูกผมหาย
เมื่อวานนี้ 8 ตค.50 ผมไปห้างเดอะมอลล์ บางแค
ตัวผมเองแวะไปหาหมอที่ชั้น 1
แฟนผมก็พาลูก 3 คนไปเล่นที่ชั้น เด็กเล่น ชั้น 2
ลูกชาย 2 คนก็เดินดูของเล่น ดูเกมส์ ดูตุ๊กตุ่น หุ่นยนต์
แฟนผมก็เฝ้าลูกสาวคนเล็ก ยังไม่ 2ขวบ กำลังน่ารัก เลยต้องเฝ้า
ประมาณ 1 ชม. ผมหาหมอเสร็จก็มาหาลูกจะกลับบ้าน เจอแฟนผมกำลังเฝ้าเจ้าตัวเล็กอยู่
สักพักจอมซนคนที่ 2 ก็วิ่งมาหากอดเอว ผมก็เลยถามหาคนชายคนโต 8 ขวบ
จอมซนหายไปสักพัก วิ่งกลับมาบอกว่าไม่เจอ
คุณแม่ก็เลยไปเดินหา….ไม่เจอ….
เอาล่ะดิ…. ผมออกเดินหามั่ง……..ไม่เจอ.….
เดินวนหารอบโซนเด็กเล่น และโซนของเล่น
ก็…..ไม่มี….
เฮ้ย…..
ปกติ ลูกชายคนโตผมเป็นคนที่จำทางเก่งมาก ไปไหนก็กลับมาถูกตลอด
เฮ้ย….ไม่น่า…..นะ
เดินหาอีก…
เดินอยู่นั่นแหละ…
เดินขยายวงกว้างออกไปเรื่อยๆ
เดินจนมั่นใจว่า…ชั้นนี้….ไม่มีแน่แล้ว
ผมบอกที่แคชเชียร์ ช่วยโทรบอกประชาสัมพันธ์
ให้…..…ประกาศหาตัว…..
ผมตัดสินใจออกเดินย้อน ตามทางที่เดินมา…จากโซนเด็กเล่นชั้น 2
ผมเดินย้อนไปที่ร้านหมอ ชั้น 1
เดินต่อไปที่ศูนย์อาหาร ชั้น G…
…..ไม่เจอเลย…..
ผมให้แฟนผม รออยู่ที่โซนเด็กเล่น เผื่อว่าเขาจะเดินกลับมา
ผมออกเดินหา จูงมือคนรอง”จอมซน” ไปตลอดทาง
จอมซนของผม น่ารักมาก มองหาพี่ตลอด พยายามให้กำลังใจตลอด
“ป๊า สงสัยแบ๊งค์ไปดูของเล่นอยู่มั๊ง” , “ป๊า สงสัยแบ๊งค์ไปร้านหนังสือมั๊ง” ตลอดทาง
ผมเดินย้อนทางต่อไปจากศูนย์อาหาร เหลือแค่ที่จอดรถ ที่เดียว ถ้าไม่เจอ…จะทำไง…ยังนึกไม่ออก….จริงจริง
ระหว่างทาง มึนตึ๊บไปหมด
ผมเดินไปจนถึงร้านหนังสือก่อนถึงทางลงที่จอดรถ ที่ที่ผมและลูกๆ
ชอบหยุดดูหนังสือก่อนกลับบ้านเป็นประจำ ผมกวาดตามองไปรอบๆ…
ขณะที่กำลังลงบันไดเลื่อน ฉับพลัน ผมรู้สึกมือผมถูกกระตุก
จอมซน กระตุกมือผมถี่ยิบ ชี้นิ้วไปข้างล่าง หันหน้ามองมาผม ยิ้มแก้มแทบปริ..
แบ๊งค์…ลูกชายคนโต วัย 8 ขวบ ของผม ยืนยิ้มแหยๆ อยู่ท้ายบันไดเลื่อน
คอยมองคนที่ทยอยลงบันไดเลื่อนมาที่ละคน
คงไม่ต้องบรรยาย ความรู้สึกของผมนะครับ
มัน…สุดยอดครับ…เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม
……………………………………………………………………………………………………
คุณได้อะไร จากเรื่องนี้
ทำไมแบ๊งค์ ถึงมารออยู่ที่ทางออกที่จอดรถ
ทำไม ผม จึงเดินย้อนตามทางเดิมที่เดินมา
ทำไม แฟนผม ถึงยืนรอที่เดิม ไม่ช่วยออกตามหา
ทำไม ผม จึงจูงจอมซนเดินไปตามหาด้วย
คุณอาจจะมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว
แต่ ผมจะขอบอก ที่มา ของคำตอบของผม ครับ
…………………………………………………………………………………………………….
ปกติ ผมจะซื้อของที่ ห้างสรรพสินค้าอาทิตย์ละครั้ง โดยเฉพาะที่ห้างแห่งนี้ และทุกครั้งที่ ผมไป ผมจะ
พยายามหาที่จอดรถ โซนเดิมๆ เป็นประจำ เพื่อที่จะเดินเข้าประตูทางเข้า-ออกลานจอดรถจุดเดิม
ผมสอนลูกๆ ของผมเป็นประจำ ตั้งแต่เล็กๆ ว่า…
เวลาเดินไปไหนให้พยายามสังเกตุรอบข้างระหว่างทางเดิน เพื่อจะได้จำทางเดินกลับได้
ถ้าคลาดกัน หากันไม่เจอ ให้ไปยืนรอ ที่ที่เจอกันครั้งสุดท้าย…จำไว้
อย่าตกใจ อย่าร้องไห้ มิฉะนั้นพวกมิจฉาชีพ จะมาหลอก พาเราไปได้
ซึ่งหลังจากที่ผมเจอลูกชายของผม และได้คุยกับเขาแล้ว เขาให้การว่า….
เขาหลงได้ยังไงไม่รู้ เขาหาหม่าม๊า…ไม่เจอ
เขาก็เลยเดินไปตามทาง ไปที่ร้านหมอ ที่ผมไปหา…ไม่เจอ
เขาก็เลยเดินไป ตามทางที่เขาคุ้นตา
ไปรออยู่ที่ทางออกลานจอดรถ ที่เราจอดเป็นประจำ..
และที่ผมพาจอมซน ไปด้วย เพราะต้องการให้เขาได้รู้ว่า เวลาที่ผมจะเดินตามหา
แบ๊งค์ ผมเดินย้อนทางเดิมแบบนี้ และไปในที่ที่เราหยุดคุยกันทุกร้าน จนกระทั่งถึงทางออกลานจอดรถ
ซึ่งตลอดทางผมคุยกับเขาตลอด บอกเขาตลอด ว่าทำไมผมจึงเดินมาทางนี้ ทำไมผมจึงหยุดที่ร้านนี้ แล้ว
บางครั้งก็ถามเขาด้วยว่า เอ๊….เมื่อกี้เราเดินมาจากทางไหน , ร้านหนังสือที่เราหยุดอ่านกันอยู่ตรง
ไหนนะ เพื่อให้เขารับรู้ถึงความกังวลและความรู้สึกของการตามหา…..และเขาก็ดีใจมากครับเวลาที่เจอพี่ชายเขา
สิ่งที่ผมได้ครั้งนี้ คือ
1. ลูกชายคนโต ผมมีไหวพริบ มีสติ … เขานิ่งมากครับ ไม่มีน้ำตาเลย
แต่พอเห็นหน้าผม ผมเข้าไปกอดเขา ผมบอกเขาว่า”แบ๊งค์เก่งมาก ลูก” น้ำตาเขาคลอเลย แอบหันไปปาดน้ำตา
เขาคงเครียดมากล่ะครับ ก่อนที่ผมจะมาเจอ
2. ลูกชายคนรองจอมซน คงพอเห็นเป็นประสบการณ์บ้างแล้ว เผื่อครั้งต่อไปเป็นคราวของนาย ( อย่าให้มีอีกเลย เครียดชิบเป๋ง )
3. ผมบอกลูกชายทั้งสองคนเลย ว่า ถ้าเกิดเหตูแบบนี้อีก แล้วไม่รู้ไปทางไหน จำทางไม่ได้ ให้เดินไป
ที่แคชเชียร์ที่จ่ายตังค์ ที่ใกล้ที่สุด เขาจะมีโทรศัพท์ ให้เขาโทรบอกประชาสัมพันธ์ให้เรียกป่าป๊า-หม่าม๊ามารับ
4. ต้องไม่ประมาทเด็ดขาด ครั้งนี้ผมโชคดีมาก ถ้ามีครั้งต่อไปอาจจะไม่โชคดีอย่างวันนี้ก็ได้
5. ครั้งนี้ผมใช้บุญไปเยอะมากเลย จึงได้เจอตัวลูกชาย สต๊อกบุญของผมลดลงไปเยอะเลย ผมต้องไป
ทำบุญเพิ่มซะแล้ว ทุกคนก็เหมือนกันนะครับ ทำบุญกันให้เยอะๆ เราใช้ชีวิตผ่านไปทุกวันๆ เราก็กินบุญ
ของเราไปเรื่อยๆ บุญเราก็หมดไปเรื่อยๆ ถ้าเราไม่ทำบุญเพิ่ม พอบุญหมด ก็หมดกัน
ที่มา : FW Mail ..
ตัวผมเองแวะไปหาหมอที่ชั้น 1
แฟนผมก็พาลูก 3 คนไปเล่นที่ชั้น เด็กเล่น ชั้น 2
ลูกชาย 2 คนก็เดินดูของเล่น ดูเกมส์ ดูตุ๊กตุ่น หุ่นยนต์
แฟนผมก็เฝ้าลูกสาวคนเล็ก ยังไม่ 2ขวบ กำลังน่ารัก เลยต้องเฝ้า
ประมาณ 1 ชม. ผมหาหมอเสร็จก็มาหาลูกจะกลับบ้าน เจอแฟนผมกำลังเฝ้าเจ้าตัวเล็กอยู่
สักพักจอมซนคนที่ 2 ก็วิ่งมาหากอดเอว ผมก็เลยถามหาคนชายคนโต 8 ขวบ
จอมซนหายไปสักพัก วิ่งกลับมาบอกว่าไม่เจอ
คุณแม่ก็เลยไปเดินหา….ไม่เจอ….
เอาล่ะดิ…. ผมออกเดินหามั่ง……..ไม่เจอ.….
เดินวนหารอบโซนเด็กเล่น และโซนของเล่น
ก็…..ไม่มี….
เฮ้ย…..
ปกติ ลูกชายคนโตผมเป็นคนที่จำทางเก่งมาก ไปไหนก็กลับมาถูกตลอด
เฮ้ย….ไม่น่า…..นะ
เดินหาอีก…
เดินอยู่นั่นแหละ…
เดินขยายวงกว้างออกไปเรื่อยๆ
เดินจนมั่นใจว่า…ชั้นนี้….ไม่มีแน่แล้ว
ผมบอกที่แคชเชียร์ ช่วยโทรบอกประชาสัมพันธ์
ให้…..…ประกาศหาตัว…..
ผมตัดสินใจออกเดินย้อน ตามทางที่เดินมา…จากโซนเด็กเล่นชั้น 2
ผมเดินย้อนไปที่ร้านหมอ ชั้น 1
เดินต่อไปที่ศูนย์อาหาร ชั้น G…
…..ไม่เจอเลย…..
ผมให้แฟนผม รออยู่ที่โซนเด็กเล่น เผื่อว่าเขาจะเดินกลับมา
ผมออกเดินหา จูงมือคนรอง”จอมซน” ไปตลอดทาง
จอมซนของผม น่ารักมาก มองหาพี่ตลอด พยายามให้กำลังใจตลอด
“ป๊า สงสัยแบ๊งค์ไปดูของเล่นอยู่มั๊ง” , “ป๊า สงสัยแบ๊งค์ไปร้านหนังสือมั๊ง” ตลอดทาง
ผมเดินย้อนทางต่อไปจากศูนย์อาหาร เหลือแค่ที่จอดรถ ที่เดียว ถ้าไม่เจอ…จะทำไง…ยังนึกไม่ออก….จริงจริง
ระหว่างทาง มึนตึ๊บไปหมด
ผมเดินไปจนถึงร้านหนังสือก่อนถึงทางลงที่จอดรถ ที่ที่ผมและลูกๆ
ชอบหยุดดูหนังสือก่อนกลับบ้านเป็นประจำ ผมกวาดตามองไปรอบๆ…
ขณะที่กำลังลงบันไดเลื่อน ฉับพลัน ผมรู้สึกมือผมถูกกระตุก
จอมซน กระตุกมือผมถี่ยิบ ชี้นิ้วไปข้างล่าง หันหน้ามองมาผม ยิ้มแก้มแทบปริ..
แบ๊งค์…ลูกชายคนโต วัย 8 ขวบ ของผม ยืนยิ้มแหยๆ อยู่ท้ายบันไดเลื่อน
คอยมองคนที่ทยอยลงบันไดเลื่อนมาที่ละคน
คงไม่ต้องบรรยาย ความรู้สึกของผมนะครับ
มัน…สุดยอดครับ…เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม
……………………………………………………………………………………………………
คุณได้อะไร จากเรื่องนี้
ทำไมแบ๊งค์ ถึงมารออยู่ที่ทางออกที่จอดรถ
ทำไม ผม จึงเดินย้อนตามทางเดิมที่เดินมา
ทำไม แฟนผม ถึงยืนรอที่เดิม ไม่ช่วยออกตามหา
ทำไม ผม จึงจูงจอมซนเดินไปตามหาด้วย
คุณอาจจะมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว
แต่ ผมจะขอบอก ที่มา ของคำตอบของผม ครับ
…………………………………………………………………………………………………….
ปกติ ผมจะซื้อของที่ ห้างสรรพสินค้าอาทิตย์ละครั้ง โดยเฉพาะที่ห้างแห่งนี้ และทุกครั้งที่ ผมไป ผมจะ
พยายามหาที่จอดรถ โซนเดิมๆ เป็นประจำ เพื่อที่จะเดินเข้าประตูทางเข้า-ออกลานจอดรถจุดเดิม
ผมสอนลูกๆ ของผมเป็นประจำ ตั้งแต่เล็กๆ ว่า…
เวลาเดินไปไหนให้พยายามสังเกตุรอบข้างระหว่างทางเดิน เพื่อจะได้จำทางเดินกลับได้
ถ้าคลาดกัน หากันไม่เจอ ให้ไปยืนรอ ที่ที่เจอกันครั้งสุดท้าย…จำไว้
อย่าตกใจ อย่าร้องไห้ มิฉะนั้นพวกมิจฉาชีพ จะมาหลอก พาเราไปได้
ซึ่งหลังจากที่ผมเจอลูกชายของผม และได้คุยกับเขาแล้ว เขาให้การว่า….
เขาหลงได้ยังไงไม่รู้ เขาหาหม่าม๊า…ไม่เจอ
เขาก็เลยเดินไปตามทาง ไปที่ร้านหมอ ที่ผมไปหา…ไม่เจอ
เขาก็เลยเดินไป ตามทางที่เขาคุ้นตา
ไปรออยู่ที่ทางออกลานจอดรถ ที่เราจอดเป็นประจำ..
และที่ผมพาจอมซน ไปด้วย เพราะต้องการให้เขาได้รู้ว่า เวลาที่ผมจะเดินตามหา
แบ๊งค์ ผมเดินย้อนทางเดิมแบบนี้ และไปในที่ที่เราหยุดคุยกันทุกร้าน จนกระทั่งถึงทางออกลานจอดรถ
ซึ่งตลอดทางผมคุยกับเขาตลอด บอกเขาตลอด ว่าทำไมผมจึงเดินมาทางนี้ ทำไมผมจึงหยุดที่ร้านนี้ แล้ว
บางครั้งก็ถามเขาด้วยว่า เอ๊….เมื่อกี้เราเดินมาจากทางไหน , ร้านหนังสือที่เราหยุดอ่านกันอยู่ตรง
ไหนนะ เพื่อให้เขารับรู้ถึงความกังวลและความรู้สึกของการตามหา…..และเขาก็ดีใจมากครับเวลาที่เจอพี่ชายเขา
สิ่งที่ผมได้ครั้งนี้ คือ
1. ลูกชายคนโต ผมมีไหวพริบ มีสติ … เขานิ่งมากครับ ไม่มีน้ำตาเลย
แต่พอเห็นหน้าผม ผมเข้าไปกอดเขา ผมบอกเขาว่า”แบ๊งค์เก่งมาก ลูก” น้ำตาเขาคลอเลย แอบหันไปปาดน้ำตา
เขาคงเครียดมากล่ะครับ ก่อนที่ผมจะมาเจอ
2. ลูกชายคนรองจอมซน คงพอเห็นเป็นประสบการณ์บ้างแล้ว เผื่อครั้งต่อไปเป็นคราวของนาย ( อย่าให้มีอีกเลย เครียดชิบเป๋ง )
3. ผมบอกลูกชายทั้งสองคนเลย ว่า ถ้าเกิดเหตูแบบนี้อีก แล้วไม่รู้ไปทางไหน จำทางไม่ได้ ให้เดินไป
ที่แคชเชียร์ที่จ่ายตังค์ ที่ใกล้ที่สุด เขาจะมีโทรศัพท์ ให้เขาโทรบอกประชาสัมพันธ์ให้เรียกป่าป๊า-หม่าม๊ามารับ
4. ต้องไม่ประมาทเด็ดขาด ครั้งนี้ผมโชคดีมาก ถ้ามีครั้งต่อไปอาจจะไม่โชคดีอย่างวันนี้ก็ได้
5. ครั้งนี้ผมใช้บุญไปเยอะมากเลย จึงได้เจอตัวลูกชาย สต๊อกบุญของผมลดลงไปเยอะเลย ผมต้องไป
ทำบุญเพิ่มซะแล้ว ทุกคนก็เหมือนกันนะครับ ทำบุญกันให้เยอะๆ เราใช้ชีวิตผ่านไปทุกวันๆ เราก็กินบุญ
ของเราไปเรื่อยๆ บุญเราก็หมดไปเรื่อยๆ ถ้าเราไม่ทำบุญเพิ่ม พอบุญหมด ก็หมดกัน
ที่มา : FW Mail ..
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น